میکروپیگمنتیشن به‌عنوان یکی از روشهای نوآورانه در حوزه زیبایی، در سال‌های اخیر توجه بسیاری را به خود جلب کرده است و می‌تواند پاسخی مناسب برای طیف متنوعی از نیازهای زیبایی باشد. علاوه‌بر این، برای افرادی که با مشکلاتی نظیر ریزش ابرو مواجه هستند میکروپیگمنتیشن ابرو می‌تواند راهکاری شگفت‌انگیز باشد.
ما در این مقاله، به بررسی کاربرد میکروپیگمنتیشن، مدت‌زمان ماندگاری آن، عوامل مؤثر در گرفتن بهترین نتیجه و عوارض جانبی میکروپیگمنتیشن می‌پردازیم. با ما همراه باشید.
میکروپیگمنتیشن چیست؟
میکروپیگمنتیشن یک تکنیک زیبایی نیمه‌دائمی است که با تزریق رنگدانه به لایه‌های سطحی پوست انجام می‌شود. از این تکنیک بیشتر برای زیباسازی و فرم‌دهی ابروها، کشیدن خط چشم، فرم‌دهی لب‌ها و پوشاندن نواحی خالی کف سر استفاده می‌شود. میکروپیگمنتیشن همچنین در حوزه پزشکی برای پنهان کردن جای زخم و یکدست کردن رنگ پوست مورد استفاده قرار می‌گیرد.
روش انجام میکروپیگمنتیشن
روش انجام میکروپیگمنتیشن با یک جلسه مشاوره آغاز می‌شود که در آن، متخصص با فرد متقاضی درباره انتظارات، فرم دلخواه، رنگ مناسب و سوابق پزشکی گفت‌وگو می‌کند. در صورت نیاز، تست حساسیت به رنگدانه نیز انجام می‌شود. سپس ناحیه مورد نظر (مانند ابرو، لب یا خط چشم) طراحی و قرینه‌سازی می‌شود تا فرم نهایی با ساختار چهره هماهنگ باشد. پیش از شروع، از بی‌حسی موضعی برای کاهش درد استفاده می‌شود. پس از آن، با استفاده از دستگاه میکروپیگمنیشن و سوزن‌های ظریف، رنگدانه‌ها به‌صورت دقیق در لایه میانی پوست (درم) تزریق میشوند. در پایان، ناحیه تحت درمان پاک‌سازی شده و توصیه‌های لازم برای مراقبت‌های بعد از کار ارائه می‌شود. معمولاً بین ۴ تا ۶ هفته بعد، یک جلسه ترمیم برای اصلاح رنگ و فرم انجام می‌شود تا نتیجه نهایی کامل و ماندگار شود.
مدت‌زمان ماندگاری میکروپیگمنتیشن
میکروپیگمنتیشن معمولاً بین ۱ تا ۳ سال روی پوست ماندگاری دارد، اما این مدت‌زمان می‌تواند بسته به نوع پوست، سبک زندگی و مراقبت‌های پس از انجام این تکنیک متفاوت باشد. در حالی‌که رنگ اولیه به مرور زمان کمرنگ می‌شود، رنگدانه‌ها ممکن است برای سال‌ها در پوست باقی بمانند و برای حفظ ظاهر دلخواه، نیاز به ترمیم داشته باشند.
مدت‌زمان ماندگاری میکروپیگمنتیشن با مراقبت مناسب و انجام ترمیم‌های منظم، می‌تواند تا ۵ سال نیز ادامه یابد، هرچند وضوح و شدت رنگ به تدریج کاهش پیدا می‌کند. برخی محصولات مراقبتی که حاوی ترکیباتی مانند آلوئه‌ورا، رتینول یا آلفا هیدروکسی اسیدهایی مانند گلیکولیک اسید هستند، ممکن است موجب تسریع روند کمرنگ شدن میکروپیگمنتیشن شوند. همچنین افرادی که پوست روشنی دارند، ممکن است زودتر شاهد کاهش شدت رنگ میکروپیگمنتیشن باشند.
برای کاهش تورم می‌توانید از کمپرس سرد استفاده کنید و برای پیشگیری از عفونت، پماد آنتی‌بیوتیک بزنید. همچنین تا چند هفته پس از انجام میکروپیگمنتیشن، از قرار گرفتن در معرض آفتاب خودداری کرده و حتماً از نوعی از کرم ضد آفتاب استفاده کنید که اشعه‌های UVA، UVB و نور مرئی را مسدود کند تا از تغییر رنگ ناحیه درمان‌شده جلوگیری شود.
عوامل مؤثر بر نتیجه نهایی میکروپیگمنتیشن
عوامل مختلفی می‌تواند روی نتیجه میکروپیگمنتیشن تأثیر بگذارند؛ ازجمله:
- پوست آسیب‌‌دیده بر اثر نور خورشید
- پوست خشک یا چرب
- ضخامت پوست
- اسکار (جای زخم)
- رنگ پوست
- pH پوست
- سیگار کشیدن
- بیماری
- مصرف دارو
موارد منع انجام میکروپیگمنتیشن
در صورتی که هر یک از موارد زیر در مورد شما صدق می‌کند، انجام میکروپیگمنتیشن به شما توصیه نمی‌شود:
- سابقه واکنش‌های حساسیتی یا آلرژی‌های شدید دارید
- مبتلا به بیماری‌های ویروسی نظیر ایدز، هپاتیت B یا هپاتیت C هستید
- در دوران بارداری یا شیردهی قرار دارید
- مبتلا به بیماری‌های جدی ازجمله اختلالات انعقادی، بیماری‌های قلبی، بیماری‌های خودایمنی، دیابت کنترل‌نشده یا اختلالات سیستم عصبی مرکزی هستید
با توجه به احتمال بروز عوارض، در این شرایط لازم است پیش از انجام هرگونه اقدام زیبایی، با پزشک متخصص مشورت شود.
عوارض جانبی میکروپیگمنتیشن
میکروپیگمنتیشن ممکن است با عوارض جانبی و خطراتی همراه باشد. از عوارض رایج این روش می‌توان به خون‌ریزی خفیف، تورم و پوسته‌پوسته شدن پوست اشاره کرد. دیگر عوارض احتمالی عبارتند از:
- عفونت: استفاده از سوزن همیشه با احتمال بروز عفونت همراه است، به‌ویژه زمانی که ابزارها استریل نباشند یا رنگ‌های مورد استفاده آلوده باشند. انجام میکروپیگمنتیشن در مطب پزشک یا مراکز معتبر، این خطر را به‌طور چشم‌گیری کاهش می‌دهد. در مقابل، استفاده از سوزن‌های غیراستریل در مراکز غیرمجاز می‌تواند باعث انتقال بیماری‌هایی مانند هپاتیت، HIV و عفونت‌های استافیلوکوکی شود.
- واکنش حساسیت: ممکن است نسبت به نوع یا ترکیب رنگ جوهر تتو حساسیت داشته باشید. به همین دلیل، پیش از انجام میکروپیگمنتیشن، باید تست خراش (Scratch test) زیر نظر پزشک روی پشت گوش یا انگشت انجام شود تا احتمال بروز واکنش آلرژیک بررسی شود.
- عوارض چشمی: انجام میکروپیگمنتیشن در اطراف چشم میتوانند باعث ریزش مژه‌‌ها، آسیب شدید پلک و پوسته‌پوسته شدن شوند.
- ایجاد ندول یا بافت اسکار: بدن شما ممکن است جوهر را به عنوان یک «جسم خارجی» شناسایی کند و در واکنش به آن، گرهک یا ندول‌هایی در اطراف ذرات رنگدانه ایجاد کند.
- تأثیر بر نتایج MRI: برخی گزارش‌ها نشان داده‌اند که رنگدانه‌های جوهر تتو میتوانند بر کیفیت MRI تأثیر بگذارند. همچنین در مواردی، افرادی که تحت MRI سر قرار گرفته‌اند، دچار تورم یا سوزش در ناحیه تتو شده‌اند.
- تشکیل کلوئید: کلوئید‌ها، نوعی اسکار هستند که میتوانند در اثر آسیب یا ضربه به پوست ایجاد شوند و از محدوده ناحیه آسیب دیده بزرگ‌تر میشوند. اگر مستعد ایجاد کلوئید باشید، خطر تشکیل آن بر اثر میکروپیگمنتیشن وجود دارد. کلوئید‌ها بیشتر بر اثر پاک کردن تتو ایجاد میشوند.
پاک کردن میکروپیگمنتیشن
با وجود پیشرفت‌های لیزر، پاک کردن تتوی آرایشی همچنان دشوار است و معمولاً به جلسات متعدد و هزینه بالا نیاز دارد. در بسیاری از موارد، حذف کامل تتو بدون باقی‌ماندن جای زخم ممکن نیست.
تفاوت میکروپیگمنتیشن با میکروبلیدینگ
میکروپیگمنتیشن و میکروبلیدینگ هر دو از روشهای محبوب تتوی آرایشی به حساب می‌آیند، اما تفاوت‌هایی اساسی با یکدیگر دارند. در روش میکروپیگمنتیشن، رنگدانه‌ها در لایه‌های عمیق‌تری از پوست نسبت به میکروبلیدینگ تزریق میشوند، به همین دلیل ماندگاری آن بیشتر است. به‌طور معمول، ماندگاری میکروپیگمنتیشن حدود سه سال است، در حالی‌که میکروبلیدینگ به‌طور متوسط بین یک تا یک سال و نیم دوام دارد. میکروبلیدینگ اغلب برای فرم‌دهی و تقویت ظاهر ابروها استفاده می‌شود و جلوه‌ای بسیار طبیعی دارد. از سوی دیگر، میکروپیگمنتیشن علاوه‌بر ابروها، برای نواحی دیگر صورت مانند لب‌ها، چشم و حتی پوست سر نیز کاربرد دارد و پوشش‌دهی بیشتری ارائه می‌دهد.
هر دو روش در صورت انجام توسط فرد متخصص، ایمن محسوب میشوند. با این حال، میکروبلیدینگ از نظر تکنیکی ایمن‌تر به شمار می‌آید، زیرا رنگدانه‌ها تنها در لایه‌های سطحی پوست قرار می‌گیرند. در مقابل، میکروپیگمنتیشن رنگدانه‌ها را به لایه‌های عمیق‌تری از پوست وارد می‌کند که این موضوع ممکن است خطر بروز حساسیت یا عفونت را افزایش دهد. همچنین، رنگدانه‌های مورد استفاده در میکروبلیدینگ معمولاً ایمن‌تر و سازگارتر با پوست هستند.
هر دو روش ممکن است عوارضی مانند درد، تورم، قرمزی، کبودی یا دلمه داشته باشند که معمولاً طی یک هفته بهبود می‌یابد. از آن‌جا که ماندگاری میکروبلیدینگ کمتر است، بسیاری از افراد برای شروع، این روش را انتخاب می‌کنند تا بدون تغییرات بلندمدت، تجربه‌ای اولیه از فرم‌دهی ابرو به دست آورند.
سخن پایانی
میکروپیگمنتیشن راهی ایمن و مؤثر برای زیباسازی چهره و برطرف کردن برخی نواقص ظاهری است. این روش نیمه‌دائمی، چه برای طراحی ابرو، خط لب، پوست سر یا کاربردهای پزشکی استفاده شود، می‌تواند نتایجی طبیعی و ماندگار به همراه داشته باشد. البته موفقیت این روش تا حد زیادی به مهارت و تجربه تکنسینی که آن را انجام می‌دهد بستگی دارد. اگر این کار به درستی و با مراقبت‌های لازم انجام شود، می‌تواند نقش مهمی در افزایش اعتمادبه‌نفس و بهبود ظاهر افراد ایفا کند.
نوبت شما
آیا تا به حال از میکروپیگمنتیشن استفاده کرده‌اید؟ آیا در آینده قصد استفاده از این تکنیک را دارید؟ لطفاً تجربیات و پیشنهادات خود را در قسمت نظرات با ما و سایر خوانندگان به اشتراک بگذارید.
منابع
https://dermnetnz.org/topics/achromic-naevus
https://www.aocd.org/page/IdiopathicGuttateH
https://www.ibihealthcare.com/permanent-makeup
https://www.webmd.com/beauty/cosmetic-tattooing
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC10506827
https://my.clevelandclinic.org/health/treatments/11004-micropigmentation
https://www.bradford.gov.uk/media/4811/advice-and-safe-practice-for-micropigmentation.pdf
https://www.royalfree.nhs.uk/patients-and-visitors/patient-information-leaflets/micropigmentation
https://www.fda.gov/cosmetics/cosmetic-products/tattoos-permanent-makeup-fact-sheet
https://www.pennmedicine.org/cosmetic-services/cosmetic-procedures/skin-care-treatments/permanent-makeup
تیم نویسندگان
شهره اسمعیلی دانش‌آموخته رشته زیست‌شناسی سلولی-مولکولی گرایش میکروبیولوژی از دانشگاه تهران است. او پس از اخذ مدرک کارشناسی به کشور آلمان مهاجرت نموده و در رشته بیوشیمی در دانشگاه Ludwig Maximillian University of Munich (LMU) در مقطع کارشناسی ارشد به تحصیل پرداخت. وی به‌مدت سه سال سابقه کار در مؤسساتی همچون Helmholtz Diabetes Center (HDC) وBavarian NMR Center (BNMRZ) در مونیخ آلمان را دارد. در HDC او روی پروژه potential mechanisms of exercised-induced improvements on diabetic dyslipidemia کار می‌کرد. در BNMRZ او در گروه Biomolecular NMR spectroscopy و در پروژه تحقیقاتیinvestigation of biomolecular structure of the hepatitis B virus مشارکت نمود. نتیجه همکاری او با گروه Biomolecular NMR Spectroscopy انتشار مقاله‌ای تحت عنوان « Introducing adjuvant-loaded particulate hepatitis B core antigen as an alternative therapeutic hepatitis B vaccine component » در ژورنال JHEP reports در سال 2024 شد.
مقالات:
https://doi.org/10.1016/j.jhepr.2023.100997
